Ik kan wel zeggen dat ik een emotionele week achter de rug heb. De mensen die ik trouw volg hebben het misschien opgemerkt, dat ik geen reacties heb geplaatst. Helaas heeft dit een verdrietige reden! Afgelopen woensdag hebben we afscheid genomen van mijn lieve moeder. Ze was al sinds mei 2017 ziek en de vooruitzichten waren al vanaf het begin dat de ziekte is geconstateerd niet rooskleurig . Kanker met geen kans op genezing prognose 6 tot 9 maanden. Enig lichtpuntje in deze hele periode is dat ze er zelf positief in stond en haar lot moedig gedragen heeft. Dit maakte het voor ons als kinderen en voor familie en vrienden wat minder zwaar. Wat heel fijn was in haar ziekteperiode dat er altijd aanloop was van familie of vrienden ook de brievenbus was regelmatig goed gevuld, en kreeg ze vele telefoontjes en mailtjes van iedereen die met haar begaan was. Tot op het laatste moment heeft ze genoten van de kleine dingen, even naar buiten in de rolstoel of genieten van vogeltjes in de tuin. Tot ik vorige week maandag een telefoontje kreeg van mijn zus en mam aangaf dat ze er klaar mee was. Wat volgde waren enkele dagen met mooie gesprekken, zaken die ze nog niet geregeld had werden samen uitgezocht. En wat we nog met elkaar wilde delen werd uitgesproken. Dat ze niet alleen voor ons speciaal was bleek wel tijdens de afscheidsdienst van afgelopen zaterdag want daar waren heel veel mensen aanwezig die afscheid van haar wilde nemen.
Emotionele en intense dagen, maar als we er op terug kijken heel speciaal dat we dit samen met haar en voor haar hebben kunnen doen. Mam was trots op ons en wij op haar.
Hieronder een gedicht wat eigenlijk alles zegt...
Dat mam er echt niet meer is blijft onwerkelijk, maar we hopen kracht te halen uit het feit dat ze haar welverdiende rust nu heeft en geen pijnvrij is.
Langzaamaan de draad weer oppikken want de wereld draait gewoon door!
Groetjes Hermien